Culturele bloei door vrede

Het Ki-Aikido zoals we dat nu kennen en verder ontwikkelen, heeft zijn wortels in een periode van grote culturele bloei in de geschiedenis van Japan. Gedurende meer dan 160 jaar kende Japan geen oorlogen met andere landen. Vergeleken met de Europese geschiedenis was dit een ongekend lange periode van vrede die mogelijk werd na een binnenlandse strijd om de macht die in 1600 wordt gewonnen door Tokugawa. Dit was een greep naar de macht door een generaal/dictator; de Japanse keizer werd nog wel vereerd maar de macht lag bij deze Shogun en hij vestigde de lange periode van vrede die aangeduid wordt als het Tokugawa Shogunaat (1600-1864); ook wel als de Edo-periode omdat de Shogun zijn machtscentrum verplaatste van Kyoto naar Edo (Tokyo). 

Alle energie die in de Europese landen in de onderlinge oorlogsvoering werd gestoken, kwam in die periode in Japan tot bloei in een verfijnde en comfortabele manier van leven en in kunsten zoals theater (Kabuki en Noh), dichtkunst, houtsnedeprenten zoals die van Hokusai en Hiroshige, kalligrafie (Sho Do), bloemschikkunst (Ikebana of Ka Do) en het poppentheater (Bunraku). Pas eeuwen werd deze culturele rijkdom ontdekt en oefende ze grote invloed uit op Westerse kunstenaars zoals Vincent van Gogh.

Een belangrijk kenmerk van de Japanse cultuur is een besef van de vergankelijkheid, kortheid en veranderlijkheid van het leven. De kunstenaars zijn er steeds op uit om de kostbaarheid van het moment te laten zien. Het thema van de ’36 uitzichten op de berg Fuji’ van Hokusai is die veranderlijkheid van het moment van waarneming. In die zin is kunst een esthetische meditatie over het menselijk leven en een levensweg of Do; wat we terugvinden in de naam ‘Aikido’.